goodLOL

sobrang overwhelming para akin na magawa lahat ng expectations sa trabaho. dahil bago ako sa sistema, nararamdaman ko talaga ang hirap. para akong nangangapa sa dilim.

para matulungan ko sarili ko, like i always do, inoorasan ko sarili ko sa bawat task na ginagawa ko. sa paraan na iyon, i get to push myself to reach the goal. pero kagaya ng bawat pag asam sa mga pangarap natin, may mga oras na hindi natin iyon nasusunod; di natin nakukuha.

may isang bahagi ng trabaho ang hirap na hirap akong makuha. i nearly gave up, pero hindi ko tinigilan kasi alam kong hindi ako matatahimik.

then finally, YEY! nakuha ko na rin.. napasigaw ako kanina sa tuwa. and surprisingly, yung mga kasamahan ko sa office seemed to find that weird..parang nagulat sila sa naging reaction ko.. then they started laughing too..

natawa ako dun kasi ibang iba ang mundong ginagalawan ko ngayon. hindi kagaya ng kinagisnan na pwede kang tumawa ng malakas; o kumanta; kahit mag headbang nagagawa ko. pero dito, seryoso ang mga tao; tahimik magtrabaho; bawat galaw mo parang dapat maingat ka.

hindi ako sanay.

gusto ko mag overtime kasi marami ngang gagawin. pero hindi pwded dahil malayo pa ang uuwian. sa pagmamadali ko, pang lalake palang c.r. ang napasukan ko. nakailang hakbang na ako sa loob bago ko naisip na mali ang napasukan kong c.r. paglabas ko, pati mga tao sa labas tumatawa.

sumali na ko sa pagtawa nila.
and surprisingly,
laughing out loud made me feel good.

laughing at myself made me feel good.

i just realized,
miss ko na palang tumawa ng bonggang bongga.

haiy..